Adam Pajgert

Adam Pajgert (1829–1872) był poetą i tłumaczem, tworzył w rodzinnym majątku w Sidorowie na Podolu. Opublikował przekład tylko jednej sztuki Shakespeare’a – Juliusza Cezara. Przekład ten jednak długo uchodził za najlepsze polskie tłumaczenie tej sztuki i był kilkakrotnie wznawiany. Wedle wspomnień współczesnych trzydziestoletni Pajgert zamierzał przełożyć wszystkie dzieła Shakespeare’a. Od planu tego odstąpił z uwagi na wysoką jakość opublikowanych przekładów Józefa Paszkowskiego, po czym skupił się na innych przedsięwzięciach tłumaczeniowych oraz twórczości własnej.

Pajgert był zafascynowany twórczością Shakespeare’a, a zwłaszcza dramatem historycznym, nad którego nieobecnością w polskiej literaturze ubolewał. Tłumaczył pentametr jambiczny nierymowanym jedenastozgłoskowcem, zachowując podział na wiersze i prozę. Jego tłumaczenie cechuje poprawność metryczna i precyzja semantyczna. Dbał też o różnicowanie rejestrów postaci, wykorzystując przy tym dobrze znane mu konwencje retoryczne antyku. W miejscach trudnych lub niejasnych opatrywał przekład przypisami.

Początkowo przekład spotkał się z ostrą krytyką, zwłaszcza wybranej przez Pajgerta formy metrycznej. Paradoksalnie z perspektywy czasu pracę Pajgerta można uznać za modelową dla polskiej normy przekładowej w tym zakresie. W kolejnych dekadach przekład oceniano bardzo wysoko, doceniając płynność i ścisłość tłumaczenia. Przekład Pajgerta, obok przekładów z edycji zbiorowej pod redakcją Józefa Ignacego Kraszewskiego (1875–1877), był najczęściej wznawianym XIX-wiecznym tłumaczeniem Shakespeare’a. Kilkakrotnie sięgał też po niego teatr, ostatni raz w 1928 r.